ราโมน บารังเกเกิดเมื่อวันที่ 11 พฤศจิกายน ค.ศ. 1082 ในเมืองรอแดซ ไวเคาน์ตีรอแดซ เคาน์ตีตูลูซ ราชอาณาจักรแฟรงก์ เขาเป็นบุตรชายของราโมน บารังเกที่ 2[1] ที่สืบทอดตำแหน่งต่อจากบิดา ปกครองร่วมกับบารังเก ราโมนที่ 2 ผู้เป็นอา เขากลายเป็นผู้ปกครองเดี่ยวในปี ค.ศ. 1097 เมื่อบารังเก ราโมนที่ 2 ถูกบังคับให้ออกไปจากประเทศ

เพื่อตอบโต้การรุกรานที่เพิ่มมากขึ้นของกลุ่มอัลโมราวิดใน ค.ศ. 1102 ราโมนโจมตีกลับโดยมีอาร์มังก็อลที่ 5 เคานต์แห่งอูร์เฌ็ลย์ให้ความช่วยเหลือ แต่พ่ายแพ้และอาร์มังก็อลถูกสังหารที่สมรภูมิมุลยารูซา[2]

ในช่วงที่เขาปกครอง ชาวกาตาลามุ่งมั่นกับการขยายอาณาเขตออกไปทั้งสองฝั่งของเทือกเขาพิรินี ด้วยการแต่งงานและการยึดมาเป็นบริวารทำให้เขาสามารถรวมเคาน์ตีกาตาลาเกือบทั้งหมด (ยกเว้นอูร์เฌ็ลย์กับปาราลาดา) เข้ากับดินแดนของตน เขาได้สืบทอดต่อเคาน์ตีบาซาลูกับซาร์ดัญญา และแต่งงานกับดุส ทายาทหญิงแห่งพรอว็องส์ อำนาจของเขาจึงแผ่ไพศาลไปทางตะวันออกจนถึงนิส

ด้วยการจับมือเป็นพันธมิตรกับเคานต์แห่งอูร์เฌ็ลย์ ราโมน บารังเกสามารถพิชิตบาร์บัสโตรและบาลาเกได้ และยังสานสัมพันธไมตรีกับปิซาและเจนัว สาธารณรัฐทางทะเลจากอิตาลี และในปี ค.ศ. 1114 และ ค.ศ. 1115 ได้ร่วมมือกับปิซาโจมตีเกาะมุสลิมมาจอร์กาและอิบิซา[3] ซึ่งกลายเป็นรัฐบรรณาการของเขา ทาสชาวคริสต์มากมายในเกาะทั้งสองได้รับอิสรภาพกลับคืนมา ราโมน บารังเกยังโจมตีเมืองขึ้นของชาวมุสลิมบนแผ่นดินใหญ่ (เช่น บาเลนเซีย, แยย์ดา, โตร์โตซา) โดยมีปิซาคอยให้ความช่วยเหลือ ในปี ค.ศ. 1116 ราโมนเดินทางไปโรมเพื่อร้องเรียนต่อสมเด็จพระสันตะปาปาปาสตาลที่ 2 ให้ประกาศสงครามครูเสดเพื่อปลดปล่อยตาร์ราโกนา ซึ่งต่อมากลายเป็นที่พำนักมุขนายกมหานครของศาสนจักรในกาตาลุญญา (ก่อนหน้านั้นชาวกาตาลาอยู่ในการปกครองทางศาสนาของอัครมุขนายกแห่งนาร์บอน)

ในปี ค.ศ. 1127 ราโมน บารังเกลงนามในสนธิสัญญาทางการค้ากับชาวเจนัว[4] ช่วงใกล้บั้นปลายชีวิตเขากลายเป็นอัศวินเทมพลาร์[5] เขายกเคาน์ตีกาตาลาทั้งห้าแห่งให้ราโมน บารังเกที่ 4 บุตรชายคนโต และยกพรอว็องส์ให้บารังเก ราโมน บุตรชายคนเล็ก

เขาเสียชีวิตในวันที่ 23 มกราคม/19 กรกฎาคม ค.ศ. 1131 และถูกฝังในอารามซันตามาริอาดาริโปลย์